Over het boek: 2014 / Ik heb ooit bij de politie gewerkt. Een forensisch expert, op zoek naar vingerafdrukken op de plaats delict, en dergelijke. Ik heb veel verdriet gezien. Ik zag het gezicht van een man, een eerlijke harde werker die spaarde voor een appartement voor zijn kind en alles op één dag verloor. De dieven vonden de voorraad en stalen het geld. En weet je, dieven vinden niet alle “voorraad”! Als de harde werker het geld zorgvuldiger had verborgen, zou hij het niet verloren hebben! Ik zag de ogen van een meisje dat in een donker steegje werd gelokt en verkracht. Deze tragedie zal haar de rest van haar leven bijblijven. Maar weet je - als ze de verlichte plaats niet had verlaten, en nog beter, 's nachts niet alleen over straat had gelopen, dan zouden de problemen haar niet zijn overkomen! Ik heb honderden slachtoffers van mishandelingen en overvallen gezien. Hun eigendommen hadden kunnen worden teruggegeven als ze onmiddellijk contact hadden opgenomen met de politie en bij het contacteren precies hadden gezegd wat de agenten nodig hadden om “op hun hielen” te zoeken. Kortom, dit boek is een verzameling tips. Waar mag je geen geld verstoppen? Welke sloten mogen niet op de voordeur worden geïnstalleerd? Wat zijn de soorten frauderegelingen? Hoe snel moet je de politie bellen na het plegen van een overval en wat moet je zeggen? Tot welke laagheid zijn andere wetshandhavingsfunctionarissen bereid te handelen omwille van hun prestaties, en hoe kunnen ze provocaties herkennen? Antwoorden op deze en andere soortgelijke vragen vindt u in dit boek. Met voorbeelden uiteraard. Aan de ene kant zijn al deze tips geen binominale zaken van Newton, maar eerder gewone dingen. Aan de andere kant weten mensen deze gewone dingen vaak niet. Het boek ‘Wat ze niet leren op school (hoe je kunt voorkomen dat je slachtoffer wordt van een misdrijf)’ werd gepubliceerd in de vorm van afzonderlijke artikelen in de kranten ‘Litsa’ (Dnepropetrovsk) en ‘Kafa’ (Feodosia, de Krim). Daarna beschuldigden sommige mensen mij ervan criminelen te leren hoe ze beter kunnen stelen. Ik ben het hier niet mee eens. De ervaring leert dat ‘gevangenisuniversiteiten’ goed ‘werken’, en criminelen weten dit allemaal zelfs zonder mijn boek. Maar gewone mensen weten niet hoe ze zichzelf tegen criminelen moeten beschermen. Hier is een inleidend fragment van het boek. Ik zou het boek graag in zijn geheel willen publiceren, maar dat lukt niet. De uitgeverij van Strelbitsky, die het recht heeft om het boek in online winkels te verkopen, zal ertegen zijn. Als het inleidende fragment je niet bevalt, bied ik mijn excuses aan omdat ik niet beter heb kunnen schrijven. En als je het leuk vond, dan laat ik je weten dat je het boek in elektronische vorm kunt kopen op de volgende adressen: http://www.liters.ru/eduard-kachan/to-chemu-ne-uchat-v-shkole- kak-ne-stat-zhertvoy-prestupleniya/ http://www.amazon.com/x422-x43E-x447-x435-x43C-ebook/dp/B00I8ZLA2G Ik ben geen naïef persoon en ik begrijp dat de overgrote meerderheid van degenen die het inleidende fragment leuk vonden, zullen proberen door de wildernis van het internet te snuffelen om een ​​vervolg op gratis sites te vinden. Welnu - "hij die zoekt, zal altijd vinden"... Ik zou natuurlijk liever hebben dat mijn boeken worden gelezen en betaald, maar het leven is leven, en daarom is het beter om te lezen en niet te betalen dan helemaal niet te lezen! Maar stel dat iemand het boek gratis heeft gelezen en het erg leuk vond. En tegelijkertijd zit er geld in de portemonnee en lopen de kinderen in de nabije toekomst geen gevaar van verhongering. Ik zou heel graag willen dat zo’n lezer terugkeert naar de bovenstaande adressen en het boek koopt. Het hangt ervan af hoeveel boeken ik nog schrijf. Mee eens - het is één ding als een auteur schrijft in de zeldzame uren die hij 'van zijn hoofdbaan' heeft kunnen wegnemen, en iets anders als hij kan leven van de verkoop van zijn werken. In het tweede geval zal hij veel meer schrijven. En nog een ding: een klein verzoek voor degenen die het boek op zijn minst leuk vonden. Vertel het aan je vrienden en kennissen. Laat ze lezen, zelfs gratis. Dit boek is geschreven ‘niet ter wille van het goud’, maar om mensen ten goede te komen. Dus laat hem het meenemen! Maar hiervoor moeten mensen ervan op de hoogte zijn. Er is nog geen boek op papier. Er wordt een publicatie voorbereid in een van de uitgeverijen in Moskou. Maar zoals het leven laat zien, is dit een lang proces... Met vriendelijke groet, Eduard Kachan