Over het boek: jaar / Verslagen in de missie "Poisonous Lover", krijgt Erica Dawson een nieuwe taak toevertrouwd: het meisje wordt naar Anmar, waar ze voorbestemd is voor een nieuwe, niet benijdenswaardige rol - ze zal een 'lokaas' worden in het kamp van de slavenhandelaars, gelegen midden in het verschroeide witte zand van Mahrus. Erica gaat akkoord met deze taak en kan zich niet eens voorstellen dat ze een exclusief ‘product’ zal blijken te zijn, een speciaal ‘lot’ dat wordt tentoongesteld op een van de beroemdste veilingen in het Midden-Oosten... hier zal ze opnieuw tegenkomen Jaydan Preston, niemand minder dan agent Anmar Special Services. Het masker van de kunstenaar is gevallen. En nu is hij degene van wie haar hele leven afhangt in de verloren en meest afgelegen uithoeken van de woestijn. .. Nieuwe onvergetelijke avonturen wachten op hen in oude steden, waar elke vernietigde steen beladen is met geheimen en de herinnering aan het doel van hun vorige leven. Hete nachten in de woestijn en onverwachte wendingen van het lot... is het mogelijk om weerstand te bieden aan de gevoelens die voor hen bestemd waren? Jaidan Westerse ambities, zelfvertrouwen, rebellie, trots en durf - hier zul je afstand moeten doen van alles wat ik heb gedaan? één voor één hebben vermeld. Je zag de betere kant, maar zelfs dat maakte je woedend en verontwaardigd. Wat zal er gebeuren, Erica, als we elkaar zonder maskers ontmoeten? Zorg goed voor je vleugels, albies, hun glans is al verbrokkeld op die verdomde parkeerplaats, maar we zijn nog niet eens echt begonnen. We zullen tot de grond afbranden, tot het punt van zwarte littekens, tot de kreten van wanhoop, haat, pijn en lust die over de as weerklinken. Het lot heeft ons opnieuw ingehaald, en deze keer zal het voltooien wat het begon. En als ik je niet kan redden, blijf ik. We zullen branden, Einin. Samen Erica. En ik weet niet eens of ik hem nog eens zal zien. Ik zal zelfs nooit aan mezelf toegeven dat ik dit wil, ik heb zo'n dorst. Nog minstens één keer, minstens één laatste keer. Kijk in de heldere en scherpe kenmerken van het gezicht, vallend in de blauwe oceanen van indigokleurige ogen. Dit verlangen is net zo noodzakelijk als een klein slokje water in het epicentrum van een hete woestijn..