Over het boek: jaar / - Lunch! — de necromancer spinde en drukte me tegen de deurpost. Met één hand stopte hij mijn verklaring in mijn achterzak op mijn broek, en met de andere opende hij de deur daarachter, verkreukeld en lichtgroen, alsof hij in een meer in een stadspark was gedoken. ‘Kholin, vrouw, het betekent dat de wereld niet is ingestort,’ zei de kabouter en snoof. 'Heb je al gegeten?' 'We hadden alleen maar een cupcake,' zei ik eerlijk. Nadat ik mij mysterieus en vervolgens naar Marek had aangekeken, veinsde Kholin grootheid, grinnikte de dwerg beschaamd en leek te zijn vergeten wat hij wilde zeggen..