Over het boek: jaar / "...Het witgroene gordijn explodeerde in een sneeuwwolk. Andrej kromp ineen. Hij wilde praten over de noodzaak om voor de patronen te zorgen, maar had geen tijd - hij zag een enorm beest snel uit de diepten van de sneeuwophanging barsten. Kukish was niet verloren. Met een ongelooflijke, bijna circusachtige salto sprong hij terug onder de neus van de eekhoorn en, terwijl hij het pistool gooide, baande hij op handen en voeten het 'levenspad' in de sneeuwjacht. De aardeekhoorn, die zo'n behendigheid van het slachtoffer niet verwachtte, sprong door traagheid ver naar voren en gleed, in een poging zich om te draaien, uit op een ijskoude plek. Het leek Andrei dat dit hem niet overkwam. Het is alsof je naar een oude zwart-witfilm kijkt in een countryclub, waarbij het beeld op het scherm afwisselend strepen en schokken vertoont als een verlamde. Hij besefte niet eens hoe de Dragunovka in zijn handen terechtkwam. Er klonk een schot. Met een gebrul ging de aardeekhoorn op zijn achterpoten zitten en snelde op de tweede jager af. De kolf rustte zoals gewoonlijk op zijn schouder. Er is het koude gewicht van het vooreinde op de handpalm. Schot. Nog een schot. En nog een ding…»