Over het boek: 1976 / Waar het welzijn van mensen, hun spirituele verbetering niet langer het hoogste doel is, waar een persoon verandert in een onpersoonlijk radertje, dreigt de wetenschap te degenereren in een onheilspellende, verslavende kracht. Dit is precies wat er gebeurt in S. Slepynins verhaal “Starry Shores” (1976). De helden van het verhaal bevinden zich op een planeet die hen aan hun geboorteaarde doet denken, maar volledig verstoken is van leven: een eindeloze oceaan van zand bedekt het oppervlak. De redenen zullen later duidelijk worden. Ooit droegen de inwoners van Kharda de controle over niet alleen de productie, maar ook over puur menselijke levenssferen over aan de meest geavanceerde automaten. “Elektron heeft verraderlijke netwerken aangelegd, die de mens een goed gevoed, gedachteloos leven beloven...” En de mens is in deze wereld veranderd in een aanhangsel van een zelfregulerend technologisch systeem. Het superbrein heeft mensen uiteindelijk naar een andere staat ‘overgebracht’: daarom zijn ze niet op deze planeet, omdat ze ‘verpakt’ zijn in kleine informatiecellen in zandkorrels. De onheilspellende grijsgele woestijn blijkt de belichaming van het cybernetische ‘ideaal’»…