Over het boek: 2012 / In de roman "Limpopo" - het dagboek van een struisvogeldame, vertaald in de taal van homo sapiens en uitgegeven door Geza Szöcz - we komen terecht in een struisvogelboerderij “ergens in Oost-Europa”, waarvan de bewoners willen begrijpen waarom ze zich zo ongemakkelijk voelen in de goed verwarmde omheiningen van de boerderij. Waarom horen ze 's nachts de roep van een ander thuisland, een ander bestaan, een ander continent dat vrijheid belooft? Kan een struisvogel leren vliegen, omdat de natuur hem vleugels heeft gegeven? En kan hij ontsnappen? En waar? En wat betekent vliegen eigenlijk? Dit zijn bekende vragen, nietwaar? Ik herinner me dat George Orwell ons vertelde over een dergelijke poging om van slavernij af te komen in Animal Farm. En over hoe het allemaal afliep. Later werd ons een heel ander verhaal, maar ook ‘uit het leven van dieren’ verteld door de Amerikaan Richard Bach in zijn filosofische en metafysische parabel ‘The Seagull Named Jonathan Livingston’. En onze tijdgenoot Victor Pelevin componeerde in zijn vroege verhaal 'The Recluse and the Six-Fingered', waarin hij 'Jonathan' parodieerde, een verhaal over de ontsnapping van twee vleeskuikens uit de pluimveefabriek Lunacharsky, die overigens ook voor raadsels staan Over een mysterieus fenomeen genaamd vlucht. Geen parodie, vol grotesquerie, taalspel en onnavolgbare humor voor het sprookje is Geza Söch, die opzettelijk ouderwetse schrijftechnieken combineert (hier is een gevonden manuscript en een bemiddelende verteller, en lineaire ontwikkeling van de plot, en zelfs een positieve held, of beter gezegd, een heldin) met ironisch herdachte kenmerken van postmodernistisch schrijven - talloze uitweidingen, commentaren en citaten van ideeën en teksten, geleend en hun eigen, poëtische, filosofische en sociale.